سینتیا باغومیان سنگبارانی
می‌توان با استفاده از خطوطی فرضی، گروهی از ستاره‌ها را به هم متصل کرد و بنابراین اشکالی خیالی را در آسمان دید. این کار از زمان‌های قدیم مرسوم بوده است. با نگاه به آسمان شب در فصل پاییز و از نیم‌کره جنوبی صور فلکی جالبی را خواهیم دید. صور فلکی که شکل و نام آن‌ها با آب مرتبط است، مانند صورت فلکی دلو (حامل آب)، صورت فلکی ماهی یا حوت و معروف‌ترین آن‌ها، صورت فلکی نهنگ (هیولای دریا)، لذا آسمان از این منظر، «چارک مرطوب» یا «آب» نامیده می‌شود.
بطلیموس حدود 150 سال قبل صورت فلکی نهنگ را در کتاب المجسطی (این کتاب نوشته شده به زبان یونان باستان، برترین نوشته بطلمیوس که دارای سیزده مقاله در حوزه ریاضیات و نجوم می باشد) خود توصیف کرده است. در آن توصیف، از یک ستاره نامی برده نشد. (بطلموس در آن نوشته، یکی از ستاره‌های صورت فلکی نهنگ را از قلم انداخته و هیچ اشاره‌ای به آن نکرده بود) شاید به این دلیل که گاهی هیچ اثری از آن در آسمان نیست. در سال ۱۵۹۶، ستاره‌شناس آلمانی دیوید فابریسیوس، رفتار عجیب این ستاره را مشاهده کرد. در واقع این اولین ستاره متغیر کشف شده بود که که در کاتالوگ ستارگان 1603 یواهان بایر به عنوان امیکرون نامگذاری شده است.
