دکتر محمود حاج زمان
اگر زمانی فضایی‌ها به زمین بیایند، شاید متوجه چیز غریبی شوند. تقریباً همه انسان‌ها بخش عمده‌ای از اوقات خود را صرف چیزهایی می‌کنند که واقعیت ندارند. انسان‌ها اغلب به اتفاقاتی اهمیت می‌دهند که اصلاً رخ نداده‌اند، مثلاً برنامه‌های تلوزیونی، بازی‌های کامپیوتری، رمان یا فیلم. چرا خیالبافی این‌قدر برای ما مهم است؟
شاید فضایی‌ها تصور کنند انسان‌ها احمقند و توانایی جداسازی واقعیت از خیال را ندارند. یا شاید فکر کنند علت علاقه ما به وقایع خیالی همان چیزی باشد که باعث علاقه ما به چیزکیک می‌شود: هر دوی این‌ها برآیند غیرطبیعی علایق تکامل‌یافته هستند.
شاید سردرگمی فضایی‌ها زمانی تشدید شود که بفهمند انسان‌ها می‌خوابند و خواب می‌بینند. چون خواب هم نوعی خیالبافی به شمار می‌رود. خواب دیدن نیازمند وقت و انرژی است، بنابراین باید کارکرد تکاملی هم داشته باشد. شاید فضایی‌ها به این نتیجه برسند که نکته مهمی را در مورد تجربه وقایع غیرواقعی درک نمی‌کنند. به نظر من این فضایی‌های خیالی در مقام دانشمندی قرار دارند که می‌خواهد کارکرد تکاملی رؤیا را توضیح دهد؛ اگر بتوانیم دلیل زیستی رؤیا دیدن را کشف کنیم، می‌توانیم صحت آن در مورد رؤیاهای مصنوعی یا همان داستان را هم مورد بررسی قرار دهیم.
