طلیعه محمدی
اگر تا 2 سال قبل کسی می‌گفت که در آینده‌ای نزدیک و در فصل‌های اوج سفر، تمام هتل‌ها خالی و هواپیماها در آشیانه‌هایشان خوابیده‌اند، بدون شک او را دیوانه می‌خواندیم و با حالت تمسخر به او می‌گفتیم؛ نکند سوار ماشین زمان شده‌ای؟ اما متأسفانه یک سال است که همچنان در بهت و حیرت ناشی از سقوط صنعت عظیم گردشگری به سر می‌بریم و همچنان با امید به آینده نگاه می‌کنیم که آیا راه چاره‌ای برای برون رفت از این بحران وجود دارد؟
تا پایان سال 2019، در وضعیتی به سر می‌بردیم که بسیاری از مناطق گردشگری، هر سال رکورد پذیرش مسافر سال قبل خود را می‌شکستند. شرکت‌های هواپیمایی، سودهای کلان داشتند و هر ساله چندصد اتاق به هتل‌ها و انواع اقامتگاه‌های گوناگون در جهان اضافه می‌شد. انواع جدید گردشگری به لیست متنوع آن اضافه می‌شدند و بسیاری از سفردوستان، زندگی کاری‌شان را بر پایه کار در سفر برنامه‌ریزی می‌کردند اما سال 2020 در متفاوت‌ترین نوع خود آغاز شد.
جهان در شوک
با شروع سال 2020، در کمتر از یک ماه کافه‌ها تعطیل شد. هتل‌ها خالی از مهمان و برخی از آنها به جای مسافر میزبان بیماران قرنطینه‌ای شدند. هواپیماها یا در آشیانه‌های خود جای گرفتند یا برای بازگرداندن مسافران درسفرمانده به پرواز درمی‌آمدند. گاهی هم برای رساندن اقلام ضروری پزشکی و دارویی، فاصله دو شهر یا کشور را طی می‌کردند. آژانس‌های گردشگری دچار یک شوک بزرگ اقتصادی شدند و کسب‌وکارهای بسیاری در این حوزه مجبور به تعدیل نیرو یا تعطیلی کسب‌وکار خود شدند. گویی کرونا آمده بود تا صنعت پررونق گردشگری را فلج کند.
گرچه نوک پیکان کرونا تنها به سمت صنعت گردشگری نبود و همه جوانب زندگی انسان امروزی را هدف حمله بی‌رحمانه خود قرار داد اما این صنعت به سبب متنوع‌بودن و ارتباط زیادش با سایر صنایع و همچنین رابطه مستقیم آن با اوقات فراغت و لذت انسان، با بحران بسیار شدیدی مواجه شد.
ادامه این مطلب را میتوانید در شماره 690 (فروردین 1400) مجله دانشمند بخوانید.
