رضا قرالو
غالباً کسی دوست ندارد شاهکارهای سینمایی کلاسیک «ریبوت» یا بازسازی بشوند و از نو و با بازیگران جدید و جلوه‌های ویژه و امکانات امروزی ساخته شوند. دلیلش این است که فیلم‌های کلاسیک مشهور و ماندگار، جزو گنجینه‌هایی هستند که شیمی بازیگران، امکانات، عوامل فنی، نویسنده و کارگردانش با زمان تهیه و ساختش آن‌ها را به اثری ماندگار تبدیل کرده است. اغلب این بازسازی‌ها نیز به جز معدودی انگشت‌شمار، راه به جای نبرده‌اند. ولی این قصه در مورد بازی‌های ویدئویی صادق نیست. بازی‌های ویدئویی کلاسیک، هر چه هم ماندگار و درجه یک بوده و در زمان خودشان، جهان بازی‌های ویدئویی را متأثر از حضور و وجودشان کرده باشند، دیدن‌شان در شکل و شمایلی نو هیجان‌انگیز است. شاید یکی از دلایلش در این حقیقت نهفته باشد که بازی‌های کلاسیک قدیمی، هر چه هم درجه یک و عالی، با امکانات و گاهی علم طراحی مرحله زمان خودشان ساخته شده‌اند. اگر بشود آن‌ها را با سر و شکل و روش‌های ارائه جدید خلق کرد، جهان جای بهتری برای گیمرها خواهد بود. البته «ریمیک» بازی‌های ویدئویی با «ریمستر» کردن آن‌ها فرق دارد.
