هستی سیف
شتاب‌دهنده‌های ذرات ماشین‌هایی هستند که برای دادن انرژی جنبشی به ذرات اتمی و زیر اتمی استفاده می‌شوند. در حال حاضر انواع مختلف این ماشین‌ها در سراسر جهان وجود دارند که ابزار قدرتمندی برای کشف و شناسایی مجهولات ذهنی انسان در عرصه‌های مختلف هستند. از معروف‌ترین نمونه‌های این ماشین‌ها می‌توان به شتاب‌دهنده «سرن» اشاره کرد که در حال کمک کردن به بشر برای مشاهده بهتر در زمینه‌های گسترده‌ای از شناسایی خواص مواد تا پژوهش درباره سه دقیقه آغازین جهان هستی است.
سیکلوترون، شتابگر دایره‌ای
در دو شماره قبل خواندیم[1] که آقای وان‌دو‌گراف بعد از تلاش فراوان در سال ۱۹۳۶ موفق به دریافت نوبل فیزیک برای اختراع شتاب‌دهنده وان‌دو‌گراف شد. حال می‌خواهیم به کمی قبل‌تر برگردیم. 1928، سالی که ارنست لارنس 27 ساله به عنوان استاد فیزیک در دانشگاه کالیفرنیا (برکلی) استخدام شد (و البته دو سال بعد به عنوان جوان‌ترین استاد تمام این دانشگاه شناخته شد). در همان زمان بود که لارنس با دیدن طرح شتابگر خطی وایدرو (داستان شتابگر خطی وایدرو را در شماره مهر ماه بخوانید)، شیفته طراحی آن شد و به دقت به بررسی نقشه آن پرداخت. کنجکاوی ذاتی لارنس او را بر آن داشت که روی طرح وایدرو وقت بیشتری بگذارد و به یکی از سؤالات اساسی طرح او جوابی متفاوت بدهد.
[1]. در نظر است مباحث مربوط به «از آلفا تا شتابگر» هر ماه در مجله دانشمند به چاپ برسد. شوربختانه این روند به دلیل بیماری نویسنده در شماره قبل اتفاق نیفتاد.
