بهترین عکسی که تاکنون از کاوشگر نیوهورایزنز ناسا منتش شده را به زمین ارسال کرد.

به گزارش دانشمندآنلاین به نقل از بی بی سی، این عکس از فاصله ۶۷۰۰ کیلومتری از این توده که به عقیده سیاره شناسان متشکل از دو قطعه سنگ به هم چسبیده با ظاهری شبیه به آدم برفی است گرفته شده. آلتیما تولی دورافتاده ترین شیئی است که یک کاوشگر ساخت بشر از نزدیکی آن عبور می کند.

در عکس تازه جزییات سطح این جرم خیلی واضح تر از عکس قبلی است.

داده های نیوهورایزنز به آهستگی طی ۲۰ ماه آینده به زمین ارسال خواهد شد که ناشی از کوچک بودن فرستنده کاوشگر و محدود بودن دسترسی به آنتن های بزرگ گیرنده در زمین است.

عکس تازه را دوربین موسوم به "ام وی آی سی" نیوهورایزنز گرفت و وضوح آن ۱۳۵ متر در پیکسل است. عکسی حتی واضح تر از همین نقطه با یک دوربین دیگر کاوشگر گرفته شده که هنوز به زمین ارسال نشده است.

کیفیت بهترین عکس های کاوشگر از لحظه عبور نزدیک (حدود ۳۵۰۰ کیلومتری) که هنوز ارسال نشده ۳۵ متر در پیکسل خواهد بود. اما حتی در تازه ترین عکس موجود هم جزییات جالبی دیده می شود.

این عکس آلتیما تولی شماری از فرورفتگی ها به خصوص در مرز روز و شب این توده را بهتر از عکس قبلی نشان می دهد.

طول آلتیما تولی ۳۳ کیلومتر است. محققان با مطالعه بیشتر این داده ها به علت ایجاد حفره ها مثلا در اثر برخورد سایر اجرام یا فرار مواد ناپایدار پی خواهند برد.

آلتیما تولی که ترکیبی از یخ و غبار است در منطقه ای به نام کمربند کویپر (همچنین موسوم به کایپر) حدود یک و نیم میلیارد کیلومتر دورتر از پلوتون دور خورشید می گردد.

اهمیت اجرام کمربند کویپر

چند عامل باعث شده که ناحیه محل گردش این جرم برای دانشمندان جالب باشد.

یکی این که خورشید از این فاصله دور چنان کم نور جلوه می کند که دمای آن به تقریبا ۳۰ تا ۴۰ درجه بالای صفر مطلق می رسد یعنی حدودا منهای ۲۳۰ یا ۲۴۰ درجه سانتیگراد.

این سرما یعنی سنگ چنان منجمد است که وضعیتی که در آن شکل گرفته را کاملا حفظ کرده است. یک عامل دیگر این است که آلتیما ثولی کوچک است که باعث می شود احتمال وقوع فرآیندهای ژئولوژیکی در آن کم باشد.

عامل سوم انزوای این جرم است یعنی برعکس ناحیه درونی منظومه شمسی احتمالا برخوردهای آسمانی کمی در این ناحیه روی میدهد و به این ترتیب کمربند کویپر عمدتا بکر و دست نخورده باقی مانده است.

شمار اجرام کمربند کویپر صدها هزار تخمین زده می شود که مطالعه آنها می تواند سرنخ هایی از شرایط شکل گیری منظومه شمسی که ۴.۶ میلیارد سال قدمت دارد به دست دهد.