به گزارش دانشمند آنلاین، طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی (WHO)، ویروس زیکا برای اولین بار در سال 1947 از یک میمون آلوده در اوگاندا جدا شد، و از آن زمان فقط موارد پراکنده‌ای در سراسر قاره آفریقا مشاهده شده است. اما از سال 2007 هزاران نفر در قاره های آمریکا و آسیا آلوده شده اند بطوریکه در سال 2016 ، ویروس به بیش از 60 کشور گسترش یافت و در پنج هزار مورد میکروسفالی نقش داشت - یک نقص شدید در هنگام تولد که سر کودک بسیار کوچکتر از حد انتظار است.

محققان اخیرا توضیحی برای شیوع زیکا در خارج از کشورهای آفریقایی پیدا کردند که مربوط به زیرگونه پشه ناقل  Aedes aegypti است؛ این نوع پشه که در نزدیکی مردم و در مناطق گرمسیری شهری آسیا و آمریکا زندگی می کند ، نسبت به زیرگونه‌های آفریقایی، بیشتر احتمال انتقال ویروس را دارد؛ دلیلی که از نظر متخصصین ژنتیک پشه در دانشگاه  Yale قابل قبول است.

دانشمندان در انستیتو پاستور پاریس با مطالعه پشه‌ها و تعاملات آنها با ویروس‌ها سعی کردند پاسخ سوالاتی مانند چرا ویروس زیکا در همه جای دنیا به یک اندازه مشکل ایجاد نمی‌کند و اینکه آیا تکامل پشه، توانایی آن در انتقال ویروس را تحت تأثیر قرار می دهد را پیدا کنند.

این دانشمندان متوجه شدند که نمونه پشه‌های آمریکایی و آسیایی نسبت به پشه‌های آفریقایی، به میزان ویروس کمتری برای آلوده شدن نیاز دارند و پشه‌هایی که از نظر ژنتیکی از ترکیب دو گونه فوق بوجود آمده‌اند، به کمترین دوز ویروس نیاز دارند.

تحقیقات فوق همچنین نشان داد که پشه‌های آسیایی و آمریکایی ویروس بیشتری در بزاق خود دارند. این به آن معنی است که این پشه‌ها نه تنها بیشتر در معرض عفونت ویروس هستند ، بلکه در صورت آلوده شدن بیشتر مستعد انتقال ویروس زیکا است و این تفاوت در حساسیت بین این دو زیرگونه می تواند به توضیح عدم شیوع عمده در آفریقا و شیوع بیشتر آن در آسیا و آمریکا کمک کند.

انتهای پیام/